غلامعلی رعدی آذرخشی
(تو 1288 ش)، روزنامهنگار، استاد دانشگاه و شاعر، متخلص به رعدى. در تبریز متولد شد. تحصیلات ابتدایى و متوسطه را در تبریز به پایان برد، سپس به تهران آمد و از دانشكدهى حقوق و علوم سیاسى به اخذ لیسانس نایل گشت. در سال 1312 ش به خدمت دولت درآمد و مشاغلى چون مدیر كتابخانهى فنى وزارت فرهنگ، ریاست ادارهى كل نگارش، سرپرستى مجلهى آموزش و پرورش و ریاست هیات تحریریهى روزنامهى «ایران» را عهدهدار بوده است. در تاسیس فرهنگستان ایران همكارى داشته و مدتى دبیرخانه آن را اداره مىكرده است. در سال 1315 ش به مظور تكمیل معلومات به پاریس رفت و در رشته یا ادبیات درجهى دكترا گرفت. وى به زبانهاى فرانسوى، انگلیسى، عربى و تركى رایج در تركیه تسلط داشت. سپس به ایران مراجعت كرد و در وزارت فرهنگ به خدمت مشغول شد. بعدها به نمایندگى ایران در یونسكو انتخاب شد و به نیابت ریاست آن سازمان رسید. پس از مراجعت به ایران، سناتور انتخابى تهران شد و ریاست دانشكدهى ادبیات دانشگاه ملى را عهدهدار بود. دكتر رعدى در سرودن شعر توانا بود. قصیدهى «نگاه» او مشهورترین و شیواترین قصاید زبان فارسى است كه آن را در سال 1314 ش و براى برادر لال خود سرود. از آثار او: رسالهى «رستاخیز ادبى ایران»؛ رسالهى «جهانبینى فردوسى»؛ «تاریخچهى تحول دانشگاهها در ایران»، به زبان انگلیسى؛ «تحقیق در آموزش عالى در زمینهى حقوق عمومى تطبیقى»، به زبان فرانسوى؛ «پنج آینه»، شامل مثنویهایى سیاسى. مجموعهى اشعار او تحت عنوان «نگاه» چاپ و منتشر شده است.[1]
شاعر و ادیب و محقق و سیاستمدار، در 1288 در شهر تبریز پا به عرصهى وجود نهاد. نیاكانش تفرشى بودند. تحصیلات خود را در تبریز آغاز كرد و در 1306 ش دیپلم گرفت و براى ادامهى تحصیل عازم تهران شد و در مدرسهى عالى حقوق و علوم سیاسى ثبت نام كرد و سرانجام در 1309 درجهى لیسانس در علم حقوق گرفت و به آذربایجان بازگشت و شغل دبیرى را پیشهى خود ساخت. چند سالى در تبریز به تدریس ادبیات و تاریخ و جغرافیا مشغول بود تا اینكه به تهران انتقال یافت و ریاست اداره انطباعات وزارت فرهنگ و مدیریت مجلهى تعلیم و تربیت به او محول گردید. در 1314 كه فرهنگستان ایران تاسیس یافت، رعدى با حفظ سمت به ریاست دبیرخانهى فرهنگستان انتخاب شد. در 1315 علىاصغر حكمت وزیر فرهنگ وقت، او را براى ادامهى تحصیل به اروپا فرستاد و در كشور سویس دورهى دكتراى حقوق را به اتمام رسانید و در 1321 به ایران بازگشت و به عضویت فرهنگستان و مدیر كلى وزارت فرهنگ و استادى دانشگاه دعوت شد.
دكتر رعدى چندى به كارهاى فرهنگى و ادبى اشتغال داشت. مجددا براى مطالعات زبانشناسى با سمت وابستهى فرهنگى به انگلستان عزیمت نمود و چند سالى نیز در این زمینه به تحقیق و تتبع پرداخت و به ایران بازگشت. مدتى بازرسى فنى و مشاور عالى بود و بعد به ریاست اداره كل تعلیمات عالیه رسید و سرانجام نماینده و سفیر ایران در یونسكو شد و سالها بدون معارض در آن سمت انجام وظیفه مىكرد تا اینكه جاى خود را به دكتر منوچهر اقبال داد و به تهران احضار شد.
در انتخابات سال 1342 به سمت سناتور انتصابى تعیین گردید و مدت چهار سال سناتور بود. رویهى وى در مجلس سنا و ایراد سخنرانىهاى بىجا و بجا و حمله به وزارت فرهنگ و انتقاد از برنامههاى دولت موجب گردید كه پس از اختتام دورهى چهارم مجلس سنا، به وى كار فرهنگى داده شود. از اینرو به ریاست دانشكدهى ادبیات دانشگاه ملى (شهید بهشتى) منصوب گردید و تا پایان 1357 در آن شغل مستقر بود و سپس بازنشسته شد.
رعدى مردى فاضل و شاعرى توانا بود و در ادبیات فارسى، عربى، انگلیسى و فرانسه صاحبنظر بود. از نوجوانى شعر مىسرود و چون اشعارش از مضامین بدیع و سادگى و روانى برخوردار بود، مورد توجه بزرگان علم و ادب قرار گرفت و دانشمندانى چون ادیبالسلطنه سمیعى، دبیراعظم بهرامى و علىاصغر حكمت به او ارج مىنهادندو در انجام خواستههایش مساعدت فراوان كردهاند. اشعار او اعم از قصیده و عزل و چكامه، بالغ بر چهل هزاربیت مىباشد و تاكنون دو جلد از اشعار او به چاپ رسیده است. دكتر غلامعلى رعدى در عین فضیلت، مردى جاهطلب، خودخواه و تندخو بود و خود را بالاتر از همه مىدانست. در اشعارش بسیارى از فضلا و ادبا را مورد انتقاد قرار داده است. با هیچكس روح سازش نداشت.
وفات وى در سال 1378 در تهران اتفاق افتاد و سالیانى چند در بسترى بیمارى بود.
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
